قناعت‌وار
تکیده بود
باریک و بلند
چون پیامی دشوار
که در لغتی 
با چشمانی
از سوال و
عسل
و رُخساری برتافته
از حقیقت و
باد.
مردی با گردشِ آب
مردی مختصر
که خلاصه‌ی خود بود. 
خرخاکی‌ها در جنازه‌ات به سوءِظن می‌نگرند.

امروز تصادفی این شعر شاملو را خواندم و یادت بودم. پنج سال از آن روز کذایی که در گورستان دیدمت گذشته. هیچ چیزی نمی‌تواند چشم‌های بسته و دهان نیمه‌بازت را از چشم‌هایم بگیرد. سپتامبر با اضطراب آغاز می‌شود تا می‌رسد به آن روزی که پا به آن گورستان گذاشتم. آن سایه‌هایی که آنجا دیده‌ام و آن دست‌هایی که همراهم بوده‌اند هنوز حاضر‌ند. دلم ‌می‌خواست با گذر زمان این زخم هم بسته می‌شد و تو را همانطور به یاد می‌آوردم که می‌خندیدی در آغوشم و برق چشم‌هات را می‌دیدم. امروز با خودم فکر می‌کردم تو با مردن‌ات برای همه چیز نقطه گذاشتی و از همان روز من با تو حرف می‌زنم، از تو می‌پرسم، خوابت را می‌بینم، هر درختی که می‌بینم به تن تو فکر ‌می‌کنم و از این سکوت به جنون می‌رسم. از اینکه دیر رسیدم خودم را هرگز نمی‌بخشم، از این‌که نشانه‌ها را جدی نگرفتم یا به ملال روزمره مشغول بودم سخت متاسف‌ام. کاش از درخت و طناب به ما برمی‌گشتی و در این رنج ادامه دادن برغم همه چیز همپایی می‌کردی. کاش می‌فهمیدی که برای نزدیکی با جان تو هیچ نقطه‌ای نمی‌توانم بگذارم.
میم.